برآستان  جانان (ضرب المثل ) فردوسی  

 این مثل بیانی است از اندیشه مردم خاور زمین  که هر فرازی را فرودی و هر شادی را غمی به دنبال می دانند.  چو خوشی رسد زود خوانند باز (فردوسی).

 در سرکشی است خاک نشینی که گفته اند

فواره چون بلند شود سرنگون شود

 درباره این مثل داستانی از هارون خلیفه عباسی و وزیر ایرانی او جعفر برمکی گفته اند : هارون و جعفر در باغی گردش می کردند که چشم  هارون  به سیبی بر شاخسار درختی افتاد و هوس خوردن آن کرد، اما شاخه بلند بود و دست به آن نمی‌رسید. پس هارون به تنه درخت تکیه داد و جعفر پای بر دوش او نهاد و سیب را چید. باغبان که مردی سالخورده و از خاندان برمک بود این را دید و در پایان کار اندیشه کرد. خلیفه هنگام بازگشتن خواست که پاداشی به باغبان دهد، اما او درخواست که  هارون به جای آن نوشته ای به او دهد که مرد باغبان از آل برمک نیست. خلیفه حیرت کرد، اما باغبان پای فشرد و خلیفه نیز نوشته به او داد. دیری نگذشت که کار بر خاندان برمک برگشت و هارون فرمان داد تا هرجا کسی را از آن خاندان یافتند، بکشند. مرد باغبان با نشان دادن آن نوشته از مرگ رست. چون خلیفه را از این آگاه کردند، او را خواست و پرسید که از کجا چنین روز را پیش بینی می کرده است، باغبان گفت: چون دیدم که جعفر پای بر دوش خلیفه نهاد، دریافتم که پایان کار این خاندان رسیده است زود باشد که سرنگون شوند.