ز شراب بوسه هایت زِ جنون مست مستم
صنمآ، چقدر مستم که سبوی می، شکستم

ز لبانِ لعل فامت اثر شراب خیزد
دل اگر همی ببندم که‌ منادی اَلَستم

پس از این دوباره ساقی قدحی زِ باده آورد
قدحش نداد حاجت چو گرفته‌ای تو دستم

صنمآ تو جان مایی مرو از تنم که مانی !
توبمان کبودم جستم ز کلیمیانِ جستم

بنگر ز فرط مستی ره خانه مِی ندانم
تو بيا بگير دستم كه دگر ز پا نشستم

سرِ زلف نیلگون را به كف صبا می افشان
كه به تار مويت ای جان که زِ عمر دُچارِ خستم

تو وُ سالکان زاهد،همه جمعِ می پرستی
من وُ شاهدان(طریقت) که دوباره می پرستم.