سخن کآن از سرِ اندیشه ناید           نوشتن را و گفتن را نشاید

سخن بسیار داری، اندکی کن   یکی را صد مکن، صد را یکی کن

چو آب از اعتدال افزون نهد گام    ز سیرابی به غرق آرد سرانجام

سخن کم گوی تا بر کار گیرند      که در بسیار، بد بسیار گیرند

سخن گوهر شد و گوینده غوّاص    به سختی در کف آید گوهرِ خاص

چو بتوان راستی را درج کردن      دروغی را چه باید خرج کردن؟

ز کژگویی سخن را قدر کم گشت    کسی کو راستگو شد، محتشم گشت

چو سرو از راستی برزد عَلَم را             ندید اندر خزان تاراجِ غم را

حدیثِ خسرو و شیرین نهان نیست    وزآن شیرین‌تر الحق داستان نیست

اگر صد سال مانی، ور یکی روز     بباید رفت ازین کاخِ دل‌افروز

پس آن بهتر که خود را شاد داری      در آن شادی خدا را یاد داری

به وقتِ خوشدلی چون شمعِ پُرتاب   دهن پرخنده داری، دیده پرآب

چو بی‌گریه نشاید بود خندان      وزین خنده نشاید بست دندان

بیاموزم تو را گر کاربندی             که بی‌گریه زمانی خوش بخندی

چو خندان گردی از فرخنده‌فالی     بخندان تنگدستی را، به مالی

نبینی آفتابِ آسمان را             کزآن خندد که خنداند جهان را؟